Het leven doorgeven
Het was een mooie dag. Veel mensen in de straat hadden voorbereidingen getroffen, want we wilden er een echt gezellige buurtlunch van maken. Het was namelijk een heel nieuw initiatief, waarvan het ook niet direct de bedoeling was het elk jaar te gaan doen. Een paar buren waren op het idee gekomen, toen ze tijdens een gesprekje op de oprit constateerden dat er in de straat nooit iets georganiseerd was. Het was eigenlijk jammer elkaar nauwelijks te kennen, dus stelden ze aan de rest van de bewoners in de straat voor dat wel een keer te doen. Ze zeiden er duidelijk bij dat het gewoon een eenmalig iets zou worden en we dus niet bang hoefden te zijn dat er werd verwacht dat we vaker dingen met onze buren moesten ondernemen. Iedereen vond het een goed idee en velen waren bereid een handje mee te helpen. Er werden tuintafels uit schuren en garages tevoorschijn gehaald, iemand stelde zijn tuin ter beschikking en er werd onder een aantal afgestemd welke hapjes ze zouden klaarmaken. Een van die personen was mijn buurman.
De dag van de buurtlunch
Richard zou voor twee veganistische varianten zorgen. Hij had mij verteld dat hij zich steeds meer ging bezighouden met zijn ecologische voetstap. Een van de beslissingen die hij had genomen, was veganistisch te gaan eten. Hij had het wel even wennen gevonden, maar had zichzelf toegestaan het in stappen te doen. Voor de buurtlunch zou hij een couscoussalade en bananenpannenkoekjes met bosvruchten klaarmaken. Aan het eind van de ochtend werden de tafels en stoelen klaargezet. Iemand had er zelfs aan gedacht wat tafelkleden mee te nemen, waardoor het er gezellig uit begon te zien. De glazen, mokken, borden en het bestek werden van verschillende kanten aangedragen. Ook werd het eten naar de tuin gebracht en druppelde de rest van de buurtgenoten binnen. Alleen Richard liet op zich wachten. Ik dacht, die is nog volop pannenkoekjes aan het bakken. Toen hij er na een half uur nog niet was, besloten ik en een buur aan te bellen. Er deed niemand open, dus begonnen we te vrezen dat er misschien iets aan de hand was. En dat bleek inderdaad het geval. Hij had mij een reservesleutel van zijn huis gegeven in geval van nood, dus konden we onszelf toegang tot zijn huis geven. We vonden Richard liggend op de grond in de hal onder de trap. Hij bleek niet meer te leven.
Een verdrietig maar mooi afscheid
We hebben de huisarts gebeld en contact opgenomen met zijn familie. Al snel bleek dat hij een door een hartaanval was komen te overlijden. Het was allemaal erg verdrietig. Iedereen was diep geschrokt en geraakt. Richards zus en broer zouden de uitvaart regelen. Het was een erg mooie begrafenis. Aangezien Richard de laatste jaren zo bewust groene keuzes had gemaakt, hebben zijn broer en zus daar ook rekening mee gehouden bij de keuzes bij de uitvaart. Ik wist niet dat daar mogelijkheden toe waren. Het is fantastisch dat dat kan. Hierdoor konden we hem begraven op een manier waar hij achter zou staan. Zo hadden ze gekozen voor een biologisch afbreekbare kist en lieten ze in plaats van een grafsteen een herinneringsboom planten bij zijn graf. Iedereen vond het een prachtige manier om iemand te kunnen herdenken. Met de boom geeft hij het leven als het ware door. We zullen Richard herinneren als een warme, slimme man.
